Back home.

Hier zit ik dan, met mijn billen in m’n KLM economy seat op weg naar huis. Nu zeg ik naar ‘huis’, maar ik kan wel zeggen dat Panti Ashuan Pohsanten mijn 2e thuis is geworden. Wat een leuke dingen heb ik hier gedaan en wat een ontzettend lieve en gezellige mensen heb ik hier ontmoet. Wel moet ik zeggen dat ik er vrede mee heb dat ik naar huis ga, maar iedereen in en om het tehuis mis ik nu al.

Nu ben ik op weg naar huis en wil ik dan ook nog laten weten wat ik met het sponsorgeld heb gedaan. Ik heb hier een tijd over nagedacht en heb het af en toe besproken met Theo. Nu had ik eerst het idee om de dagelijkse behoeften te gaan verzorgen, maar ik ben uiteindelijk van dit idee afgestapt. Dit omdat ik weet dat dit jaar Maya en Eny, 2 intelligente en leergierige meiden, willen gaan studeren. Nu hebben ze in het tehuis een studiefonds. Er wordt geld gespaard voor de kinderen die willen studeren, en volgend jaar zullen dat er veel zijn. Nu is er op het moment niet genoeg om iedereen een kans te geven om te gaan studeren, dus vond ik dit een goede plek voor mijn sponsorgeld. Zo zijn ze nog een stukje dichterbij om de kinderen te kunnen laten studeren. Ze hebben het in ieder geval allemaal in hun mars. Dus buiten de dingen die ik in mijn vorige blog had genoemd wat ik met het geld had gedaan, hield ik geld over, en dit heb ik dan hier aan gegeven.   

Verder kwam in mijn laatste 2 dagen kwam Jitska nog aan, een nieuwe vrijwilligster. Met haar en een aantal kids zijn we nog naar de Bunut Bolong tree geweest, een heilige boom waar je onderdoor kunt rijden. Ook waren we deze dag naar een waterval geweest, waar we een aardige trap van duizend treden voor op en af moesten lopen. Ook super mooi om te zien en onder te zwemmen, alleen een beetje jammer van de regen die opeens om de hoek kwam kijken. Helemaal doorweekt weer de treden naar boven en door naar Medewi Beach, een echt surfstrand. Daar een happie gegeten met elkaar en daarna onze scootertrip voortgezet naar het tehuis.

Na deze gezellige dag nog 2 dagen gehad en toen was het zo ver: mijn afscheidsavond. Maya kondigde Agus aan die een mooi lied voor me zong met gitaar. Ook Agung showde zijn muzikale skills. De meiden Sinta, Ayu & Nila dansden er vrolijk op los op het nummer Better When I’m Dancing van Meghan Trainor. Verder deden Marsel, Adri en Marinus omstebeurt een bedankspeech. Deze speeches hebben ze dan ook zitten oefenen, want Engels is voor veel kinderen in Bali best wel een opgave. Dit omdat de Indonesische taal eigenlijk veel simpeler is dan de Engelse taal. In het Engels hebben wij namelijk voegwerkwoorden etc. De grammatica is dan ook best wel een dingetje. Maar ondanks dat de speeches niet altijd even soepeltjes gingen: jongens, ik ben mega trots op jullie.

Toen kwam Riki naar me toe met een cadeautje van iedereen van het tehuis. Het was een ingekleurd shirt met alle namen en de tekst ‘We Love You’. Mega lief. Ook nog een sarong, een kalender met een foto van alle kids en mijn lievelings cappuccino snoepjes gekregen. Deze wilde ik nog wel eens stiekem achterover gooien bij Theo en Gert thuis.. dat hebben ze denk ik gezien..

Nog even met z’n allen een foto gemaakt en muziek gemaakt en toen naar bed gegaan, want iedereen moest weer om 5 uur s’ ochtends op voor school. Ik ook om 5 uur dr uit om iedereen voor een laatste keer uit te zwaaien. Moet zeggen dat ik dit heftiger vond dat ik aanvankelijk had gedacht. Iedereen stuk voor stuk een dikke knuffel gegeven en ze zien verdwijnen.. had stiekem wel waterige ogen.

Een van de laatste kids die naar school ging was Brian. Een van de jongste van het tehuis samen met Joïs. Hij kwam huilend bij ons zitten. Dit was het moment dat ik ook lichtelijk brak. Toen vroeg er iemand aan Brian wat er aan de hand was. Het bleek dus dat of zijn pen kapot was, of dat iemand hem had afgepakt. Bedankt Brian, voor het rode hoofd, de jankogen en de snotneus… maar ook dit kan ik van je hebben.

Toen stond mijn taxi klaar. De rest nog een dikke knuffel gegeven en uitzwaaien maar. Toen ik net weg wilde rijden kwam Putu Juli (de klusjesman) aan. Uitstappen en natuurlijk ook nog even afscheid nemen van hem. Ook afscheid genomen van de kokkinnen en hun bedankt voor de apart gemaakte minder pittige bordjes eten.

Toen toch echt weggereden en een beetje gevoelig uit het raam gestaard. Toen ik 5 minuten weg was had ik al heimwee, en dan overdrijf ik niet. Na een tijdje aangekomen in Ubud. Wat een chaotisch, maar zeker leuke plek is dit. Hotel was trouwens alles behalve te vinden ergens achterin een steegje, maar dit is ook goed gekomen. Koen tilde m’n koffer, ik had mijn ene rugzak, Blondie de andere. Inchecken en m’n spullen willen pakken, mis ik een tas. Ik meteen in actie met de gedachte dat Blondie die weer per ongeluk mee had genomen naar de auto. Ik terug rennen. Een vrouw ziet mij rennen en bedenkt zich geen moment en biedt mij aan om achterop de scooter te stappen en de auto te volgen. Op dat moment kreeg ik een bericht dat Blondie die tas gewoon in de lobby had gelegd. Toch achterop op de scooter alleen dan naar het hotel toe. Dit zijn dus echt dingen die ik in Bali heb gemerkt. De mensen zijn zo gastvrij, behulpzaam en vrolijk. In Nederland stap ik niet 1,2,3 bij een wildvreemde achterop de scooter. Maar hier, echt fantastisch hoe je iedereen kunt vertrouwen. Alleen al om de mensen zal ik ooit terug willen naar Bali.

Afijn, in Ubud aangekomen dus. Eerst even gelegen aan het zwembad en toen naar Tanah Lot gegaan voor de zonsondergang. Bij de tempel water in je gezicht krijgen, rijst op je koppie en een bloemetje in je haar. Anders mocht je de tempel niet in. Uiteindelijk wat gegeten met uitzicht op Tanah Lot met zonsondergang. Heel indrukwekkend.

De volgende dag wilden we naar de Bali Swing, maar dat is wat prijziger dan een andere swing over rijstvelden. Wij dus naar de schommel boven de rijstvelden, aangezien het geld er ook wel enigszins snel vandoor ging. Komen wij daar aan, blijkt het dat ze aan de rijstvelden werkten en het dus eigenlijk een allesbehalve groene modderpoel was. Lichtelijke domper. Dan toch de echte bekende Bali Swing. En dit was het zo waard. Prachtige foto’s kunnen maken met zo’n uitzichtje. Na de Bali Swing doorgegaan naar Monkey Forest. Want een foto met een aapje op je schouders mag niet ontbreken.

De dag daarna was het plan om naar Nusa Penida te gaan: een prachtig eilandje. Er was ons verteld dat dit ongeveer 6 euro retour zou kosten met de boot. Dit was uiteindelijk 24 euro. Ook wilden wij eigenlijk tot s’avonds blijven, maar de eerste boot die wij konden hebben was rond 11 uur s’ ochtends en de laatste tot 5. Dit vonden wij het uiteindelijk niet helemaal waard, dus toen zijn we gewoon naar het strand van Sanur gegaan.

De volgende dag vroeg op weg naar Kuta waar we ook een aantal dingen van plan waren om te doen. deze plannen vervaagden een beetje toen wij het strand en het grote winkelcentrum zagen…

Soms moest je ook gewoon even vluchten naar de Zara gewoon puur voor de airco. En dan toch heel per ongeluk weer met een nieuwe broek naar buiten gaan.

Wel ook naar een strand van Uluwatu geweest, wat ook prachtig was. De dag daarna stond Waterbom park op de planning, maar het geld was op dus hebben we dit toch maar links laten liggen. Ook een dagje strand dus.

Nu hebben wij op het strand heel vervelend nieuws gekregen.. en dit nieuws is dat Theo (een van de oprichters van het tehuis) die ochtend was overleden op 66 jarige leeftijd. Ik was behoorlijk in shock en ook zeker geëmotioneerd. Dit omdat ik in mijn tijd in Pohsanten hem en Gert regelmatig heb bezocht. Gedachtes als, hoe nu verder, ik wil er voor de mensen zijn, zal ik mijn ticket omboeken, zijn door mijn hoofd heen gegaan. Hoe nu met de vrijwilligers die nog moeten komen en in deze setting aankomen? ik wist het allemaal niet.

Laten we zeggen dat dit een hele bizarre afsluiting is geworden van een hele mooie tijd. Ik zal Theo, wie ik heb gekend als een hele lieve, gezellige, gastvrije en humoristische man, ontzettend missen.

Ik wens in ieder geval iedereen heel veel sterkte en liefde toe die dit leest en Theo heeft gekend.

Dit is tevens mijn laatste blog, want ik sta ondertussen weer met beide benen op Nederlandse grond.

Ik vond het leuk dat jullie een beetje met me mee hebben gereisd.

Liefs, Paula.