Ondertussen aardig geïntegreerd

Ondertussen kan ik wel zeggen dat ik al aardig geïntegreerd ben in het mooie Bali. Nu moet ik ook zeggen dat de tijd hier wel echt mega snel gaat. Ben ondertussen namelijk op de helft en wil stiekem nog lang niet nadenken over het feit dat ik dan weer het vliegtuig in moet stappen. Laura, een vrijwilligster hier, dacht precies hetzelfde. Zij heeft er dan ook nog een maandje achteraan geplakt hier in het dorpje Pohsanten. Maar je kunt dus in ieder geval wel stellen dat niet alleen ik, maar de andere vrijwilligers het hier ook mega naar hun zin hebben.

In de afgelopen dagen hebben we veel tijd doorgebracht met de kinderen, waar leuke uitstapjes ook een deel van zijn. We gingen bijvoorbeeld met Marsel, Yanus en Marinus met de scooters door de bergen scheuren en we zijn met alle kids naar het strand geweest voor een potje voetbal. Het rijden door de bergen was overigens geen makkie: we moesten over smalle bruggetjes rijden waarvan niet alle planken meer aanwezig waren.. Verder moest je van links naar rechts naar boven naar beneden, en soms moesten we de scooters naar boven duwen. Nog een stukje omhoog klimmen en dan waren we waar we het voor deden: het uitzichtpunt bij Butuagung. Helaas kan ik op het moment geen foto’s toevoegen aangezien de wifi hier te slecht voor is, maar die krijgen jullie nog van me tegoed als ik ergens een plekkie vind met wifi.

Verder hebben we veel gevolleybald, gepingpongd, gelachen en gepraat met elkaar. En Yanus dacht dat hij wel eventjes snel van mij kon winnen met pingpong, maar dat had hij eventjes verkeerd ingeschat, want als zeg ik het zelf: ik was een waardige tegenstander.

Verder houden we ons hier best wel bezig met het niveau van Engels onder de kinderen. We geven hier dan op woensdag en vrijdagavond Engels les in het tehuis. Maar ook buiten het tehuis helpen we graag een handje. Nu zijn we meegegaan naar de school van Ricky, wat een soort hotelschool is. De directeur stond daar in zijn 3-delige pak met 30 graden, om ons te verwelkomen. Eigenlijk was het idee dat we eerst even zouden mee kijken hoe het er daar allemaal aan toe gaat, maar daar dacht de directeur eventjes heel anders over. Meteen voor de klas gezet worden zonder enige voorbereiding was het gevolg. Nu is voor de klas staan laten we zeggen niet persé m’n lievelingsbezigheid, maarja tegen een man ingaan die meer dan enthousiast is dat we dr zijn, is ook weer zo wat. Dan maar op het bord de woorden: who, when, where, why, what, how, opschrijven. De kinderen moesten vragen voor ons maken zoals ‘where do you come from?’, ‘what is your Name?’ etc. Afijn, laten we zeggen dat we bij de eerste klas ongeveer 12x hebben geantwoord met ‘my Name is (nogsteeds) Paula’. Naja, we gingen door naar de volgende klas waar ze de vragen niet meer dubbel mochten stellen. Zelfde idee uitgevoerd, en zo door naar de derde klas. We kwamen binnen in de 3e klas en ze zaten stuk voor stuk netjes op hun stoel zonder enige leraar in het lokaal.. Iedereen staan en ons begroeten alsof wij kwamen om de troonrede voor te lezen. Gingen we niet doen overigens. We kwamen alleen maar effies wat kletsen in het Engels. Wat ik me trouwens achteraf bedacht was dat we best geld had kunnen vragen voor elke foto die ze met ons wilde maken, want jeetje wat waren wij een attractie na de les. ‘Can we take a picture?????’. Deze vraag kwam nog vrij regelmatig terug. Ook de vraag ‘What is your Instagram/facebook?’ kwam nog enkele malen voorbij. Ondertussen zo’n 10.357.289 volgers erbij, altijd leuk.

Afijn, wij enthousiast en de directeur ook zeker enthousiast. De vraag was of we meerdere dagen in de week terug wilden komen om Engels les te geven. Tuuuurlijk willen wij dat. Verder s’ avonds nog een Engels les in elkaar gefröbeld voor iedereen thuis en daarna lichtelijk uitgeput ons bedje in gedoken.

Deze afgelopen dagen ook een dagje een tour gedaan door West Bali. Naar de door Nederlanders aangelegde dam geweest, naar het plaatsje Gilimanuk geweest en daar de marktjes leeggekocht. Ook in een rivier gezwommen en nog naar verschillende stranden geweest. Ook nog even wezen varen en daarna weer terug gegaan. We zouden eigenlijk ook nog naar een mooi uitzichtpunt gaan, maar de meiden hier in het tehuis wilden ons dit graag laten zien, dus hier gaan we nog een ander keertje naartoe.

Verder mogen alle kinderen elke zondag naar Gert en Theo om daar een lekkere plons in hun zwembad te nemen, dus zijn wij uiteraard meegegaan. Ook hebben we een avondje spontaan een feestje georganiseerd met frisdrank, popcorn en chippies etc. We vonden dat ze wel eens wat suikers konden gebruiken, aangezien de kinderen daar 3x per dag dezelfde rijst eten en dat denk ik ook wel eens gaat vervelen. Nu hebben wij als vrijwilligers onze eigen koelkast waar we ook af en toe een chocoladereepje of iets in hebben liggen (want wij kunnen simpelweg niet zonder…). Nu willen deze nog wel eens op miraculeuze wijze verdwijnen. Ik verdenk de kleine broertjes Joïs en Brian, maar volgens mij hebben onze leeftijdsgenootjes er ook wel een handje van.

Ik wil trouwens wel even benadrukken dat wij deze koekjes etc niet voor hun gezicht opeten. Ook nemen we de kids wel eens mee voor een ijsje of iets lekkers. Ook ergens eten op onze kosten wordt soms gedaan. Nu moet ik wel zeggen dat wanneer je ze de hand geeft, ze meteen je complete arm dr uit rukken. Achja, aan de andere kant geef ik ze ook groot gelijk. Als je het duurste van de kaart wilt en je hoeft het niet te betalen, tja waarom ook niet. En naja duur kunnen we het hier natuurlijk niet noemen.

Verder heb ik eigenlijk niet heel veel bijzonders met jullie te delen, behalve dat ik muggenbulten everywhere heb, ik lekker verbrand ben en dat ik om 5 uur s’ ochtends niet te genieten ben.

Verder gaat het goed hoor, ik red me wel.